Gevonden: het paradijs en de Mahi-mahi…

Bij Cabo Sao Vicente zijn we linksaf gegaan de Algarve in. Het ronden van de kaap was spectaculair. We hadden vanaf Sines (aan de westkust) niet veel wind en we hadden een stuk gemotorsaild, tot het een paar mijl voor de kaap begon te waaien. Na het ronden va de kaap begon de wind door te zetten tot 32 knopen (windkracht 7), je kan echt zeggen dat we de Algarve ingeblazen zijn!
We hebben die wind twee dagen gehouden in Lagos, het schijnt erg ongewoon te zijn dat het ook ’s nachts zo hard waait. Er is nu steeds Oosten wind en laten we de afgelopen weken nu steeds richting het oosten varen.. hahaha maar laten we niet klagen; we hebben het mooiste weer van de wereld; het is tussen de 25 en 30 graden en als er een wolk aan de hemel is dan valt die op, zo tegen het helderblauw.

De Algarve is verassend, Lagos is een leuke, levendige stad, daar gaan we een goede tijd hebben deze winter. De volgende haven belandden we in een massatoerisme industrie. In Vilamoura hebben we geen Portugees horen spreken. Het is een oord vol met hotels en appartementen; Miami Vice boten (in onze ogen zeer lelijke motorboten) en toeristen die de miljonair uithangen. Dat moet je daar ook haast wel zijn als je er langere tijd wilt verblijven; een nachtje in de jachthaven kostte ons 70 euro, een blikje bier in de supermarkt 90 cent en een ijsje ongeveer het dubbele van wat het aan de Westkust kostte…. We hebben er in verwondering rondgelopen, noem het naïef maar we hadden dat hier niet verwacht; het voelde erg Amerikaans aan daar.

Nog lamgeslagen van al dat toeristengeweld zijn we vandaar naar een soort waddengebied in de buurt van Faro gevaren.
Het paradijs bleek om de hoek te liggen: wat een ongerepte schoonheid. Ilha da Culatra.
Een prachtige ankerplek voor een eiland waar geen wegen zijn, auto’s rijden er dus niet maar hier en daar ploegt een verdwaalde tractor door het zand. Een eiland van duinen, lagunes en natuurschoon (het is ook een natuurreservaat). Er zijn 2 kleine dorpjes, de huizen staan soms zo vlak aan zee dat de veranda met vloed nog net droog blijft.
Een oase van rust waar we een week gelegen hebben. Op het eiland zijn de basisdingen te krijgen in een kleine supermarkt en er zijn verschillende restaurantjes waar je heel lekker kan eten, een biertje op het terras kost er 90 cent… De bevolking leeft er van de visserij en het vervoer gaat allemaal via bootjes. Aan de overkant (half uurtje varen) ligt een redelijk stadje (Olhao) waar je prima inkopen kan doen. Een perfecte mix van je helemaal terug naar de natuur voelen en tegelijkertijd alles binnen bereik van bijboot.
Een plek om verliefd op te worden, dat dat regelmatig gebeurd bewijst het feit dat er een lagune “vol” ligt met yachties die zijn blijven hangen. Ze hebben hun boot zover de zandplaat op gebracht dat ze alleen nog water voelt als het springvloed is…

Met pijn in ons hart gingen we er weg; de wetenschap dat we er binnenkort weer naar terug gaan, verzachtte de pijn. Maar we willen nog meer zien hier aan de Zuidkust.
Eenmaal op zee gooide Harm wat moedeloos zijn vislijn weer overboord. Van meerdere mensen had hij nu mooie (en sterke) verhalen gehoord over prachtige vangsten; Tonijnen, Mahi-mahi, enorme zeebaarzen en meer van dat soort grote vangsten, helaas het was hem sinds Engeland niet meer gelukt iets te vangen terwijl we onderweg op zee zijn.
En toen…………………………… de ratel van de werphengel ging af, zou het dan toch?? Helaas; zeewier.
Van de andere lijn ging de verklikker 10 minuten later af; zal wel weer niets zijn. “ik voel ook niet echt wat” zei Harm. Ik zag iets wat leek op een fel gekleurde plastic zak. Maar dat was het niet….een schreeuw en een adrenalinestoot………een Mahi-mahi!!!! Whow wat geweldig!!!! Het lange wachten en het vele proberen eindelijk beloond!
De vis liet zich wonderwel makkelijk binnenhalen, maar dood…. daar had ie geen zin in; Harm heeft hem echt een aantal ferme tikken met de lierhandel op zijn kop moeten geven voor hij zich overgaf.
Toen was het hek van de dam; de 1e zat nog niet in de koelkast of de 2e liet zich vangen, na nummer 3 heeft hij zijn lijnen maar binnengehaald, anders moeten we weer een week alleen maar vis eten haha.
Eenmaal in de haven heeft Harm ze als een volleerd slachter gefileerd… 1 hebben we aan de buurman gegeven want er zat wel erg veel vlees aan. Met gebakken aardappelen en sla hebben we er een heerlijke maaltijd aan gehad en vanavond staat een visstoofpotje op het menu…

Morgen willen we hier uit Vila Real de Santo Antonio weg; Vila Real is een leuke stad aan de grensrivier Guadiana, morgen gaan we Spanje weer in.

Harm verheugt zich al op de tocht; met groter aas hoopt ie een nog grotere (en ook tonijn) te vangen; wordt vervolgd.