Mr and Ms White de “emmercruisers”

Combarro, Galicië, Spanje, dat is waar we nu al een dag of 5 zijn en op een heerlijke plek voor anker liggen. We hebben ons nu al een paar keer voorgenomen om “morgen nu écht te vertrekken” maar elke keer was er een heel goede reden om dat vertrek toch nog maar een dagje (of 2) uit te stellen….. Nu zijn Nick en Helen ook hier aangekomen en is het veel te gezellig om verder te gaan. Morgen verwachten ze mist dus…………. ;-)
Het stadje zelf is prachtig; erg oud en mooi gerestaureerd, bekend om zijn traditionele Galicische bouwkunst. Van hier hebben we ook uitstapjes gemaakt met de bus. Zo zijn we naar Pontevedra geweest, ook al een oude stad die prachtig is gerestaureerd en in tact gehouden. Ook zijn we naar Sanxenxo geweest, enorm toeristisch en druk.
We zijn zo langzamerhand alle haast kwijtgeraakt. Dat gevoel hebben we nog wel een tijdje met ons mee gesleept, vooral toen het in Engeland maar niet op wilde schieten en het weer in het uiterste noorden van Spanje ook nog geweldig was, maar sinds we elke ochtend wakker worden onder een stralend blauwe hemel is het gevoel van haast verdampt en is het grote genieten begonnen.
Bij deze nieuwe omgeving hebben we ook een nieuwe identiteit aangenomen. Als Harm ergens zijn naam moet achterlaten (reserveren van een plek in de haven, restaurant) dan doet ie dat altijd als Harry White om veel verwarring te voorkomen. Nu kreeg Nick (Zuid Afrikaanse kennis) daar lucht van en sinds die tijd is het Mr. White and his White girl (ik dus) haha. Harm is spontaan White-acties gaan doen: losgeslagen bijboten redden en terugbrengen naar zeer dankbare (Franse)eigenaren; van het anker geslagen boten helpen aanleggen aan een mooring maar ook het assisteren van the White-girl gaat hem goed af…
Op een gegeven moment kwamen we terug bij de boot (nadat we schaamteloos hadden geshopt in Riviera; een niet mooi maar wel gezellig stadje) en zagen dat deze niet meer helemaal op zijn plek lag. Ze lag ipv met de neus in de wind (wat normaal is als je voor anker ligt) maar helemaal dwars op de wind. Het ankerballetje was niet meer te zien en het leek erop dat we in het touw wat hieraan zit verstrikt zaten……. Hmmm dat werd duiken. Gezien Mr White himself niet zo dol is met zijn hele lijf in het koude water te verdwijnen (afkoelen doet ie door zijn grote teen in het water te steken….) was het de beurt aan White-girl om in actie te komen. Als een ware Ursula Andres ben ik met een mes naar beneden gedoken om de boel los te snijden. Pffff best spannend temeer omdat het touw op verschillende plaatsen vast zat en ik een paar keer best diep moest duiken (voor de duidelijkheid: we hebben geen flessen aan boord). Maar eind goed al goed en Mr White heeft zijn girl ’s avonds op een terras op tapas getrakteerd; daar wil ze nog wel een keer het water voor in haha!

De boot die Harm geholpen heeft nadat ie van het anker geslagen was de 2e boot, in 2 dagen tijd, in onze omgeving die ervandoor ging. 2 nachten geleden kwam er (onverwacht) een vervelend stormpje over. Gelukkig lagen wij als een huis. (wat zijn we blij met ons Rocna anker!!) niet dat we hebben geslapen ; elk half uur hebben we de wekker gezet om een rondje te lopen en zeker te weten dat alles ok was; het anker alarm stond ook wel aan maar als je zo ligt te schudden in je bed komt er van slapen weinig. Op het momt dat onze buur boot er met een rotgang vandoor ging was wel even schrikken. Je zit het gebeuren maar je kunt eigenlijk niets doen. Schreeuwen horen ze niet in het kabaal van de wind en er achteraan is geen optie. Gelukkig zagen we na een tijdje bij hun aan boord het licht aan gaan (ze lagen in bed) en dat ze het anker weer hield. Een enerverend nachtje dat werd gevolgd door een bloedhete, windstille dag. Heerlijk in de schaduw de verloren uurtjes slaap in gehaald.
We hadden de afgelopen tijd nog wel een stevig noot te kraken; nl hoe gaan we om met de zeeziekte van mij, er leken verschillende opties maar uiteindelijk was dat schijn. Ik ben elke keer zo ziek dat lange overtochten geen optie meer zijn dat heeft ertoe geleid dat we ons reisplan hebben aangepast. Het was een emotioneel besluit. We droomden uiteindelijk al jaren van kerst in de Carib. Maar na veel praten en tranen hebben we er nu vrede mee en maken we andere plannen. We willen de wintermaanden nu waarschijnlijk in de Algarve doorbrengen. We hebben gehoord dat daar redelijk veel zeilers overwinteren en dat Lagos (zuid Portugal) ook in de winter een gezellige stad is. Daar een aantal maanden zijn geeft ook weer heel andere opties: met het vliegtuig een trip maken; skiën; achterland van Portugal en Spanje uitgebreid verkennen en zo zijn er nog wel een aantal te bedenken…
We zijn tot de conclusie gekomen dat we het ‘cruisersleven’ heerlijk vinden maar dat ons vaargebied zo ongeveer de afmeting moet hebben van een emmer, we hebben onszelf daarom de titel “emmer-cruisers” gegeven………:)